The RolePlayingGame

Tom

Ik heb in mijn leven al zoveel dingen gedaan, maar nooit het gene wat ik vroeger, toen ik zelfs nog klein kind was, wilde worden: dokter. Chirug. Nu op de spoedeisende hulp. Het zou een nogal bloederig festijn worden als ik daar zou willen werken. Ik heb eigenlijk geen idee of ik nu wel klaar ben om dat aan te kunnen, maar daar kunnen we maar op een manier achter komen. Ik sta om mijn vreselijk scherpe zelfbeheersing bekend, maar dat zegt niets op het moment dat er een bloedend slachtoffer binnen gereden en voor je neus neergezet word. ''Arts. '' merk ik simpeltjes op.

Sam

Ik moest mijn best doen om mijn gezicht in een plooi te houden. Maar al snel begon ik vrij hard te lachen. " Serieus?'' vroeg ik en keek hem even aan. " Lieverd ik lach je niet uit, maar het idee jij als arts vindt ik toch wel hilarisch.'' inmiddels was ik gestopt met lachen. ''' Ik steun je in alles en zal je altijd helpen, maar denk je dat het realistisch is? ''

Tom

Ik staar haar even onbeweeglijk aan als ze me te paard uit zit te lachen. Goed... Lachen is beter dan huilen, toch? Ik grinnik dan toch even donker. '' Ik weet dat het voor iemand zoals ik... idioot klinkt, maar het is een kinderdroom die ik nooit waar heb kunnen maken, zeker niet toen ik in een vampier veranderd werd. '' leg ik uit. ''Men om me heen zegt dat ik het makkelijk aan kan, het bloed enzo... maar het zal altijd moeilijk zijn. Maar dat heb ik er graag voor over als ik mensen kan helpen, in plaats van vermoorden. '' Dan voel ik me misschien toch een klein beetje minder slecht over mezelf.

Sam

Dromen waren altijd goed om te hebben en een onvervulde kinderdroom had iedereen. Zo wilde ik vroeger dolgraag banketbakker worden. En nu ga ik dagelijks op boevenjacht. Ergens ging er iets mis. " Je moet doen wat jou gelukkig maakt, ik zal je er in steunen. Maar ik ben ook bang dat het straks teveel voor je wordt...'' zei ik eerlijk. Hij had een uitstekende zelfbeheersing maar, als arts zijnde kwam je toch vaker in aanraking met bloed dan bij ieder ander beroep. En dat baarde mij grote zorgen.

Tom

''Ik ben blij om te horen dat je niet gelijk gillend weggalopeert, dat vind ik al heel wat. '' merk ik glimlachend op. ''Ik kan het op zijn minst proberen, denk ik. Ik heb al mijn papieren, ik kan zo beginnen als ik wil. Het is dat ik mezelf nooit genoeg vertrouwd heb. ''

Sam

" Ik ben al wat van je gewend'' zei ik lachend. Dat hij zijn droom waar wilde maken was meer dan logisch. Niet iedereen kreeg de kans om dat te doen. " Weet je al in welk ziekenhuis?''

Tom

''Dat is waar. '' merk ik droogjes op. '' St. Peters. Het zit hier om de hoek. Ze zoeken al lang spoedartsen en komen echt mensen te kort. '' merk ik op.

Sam

"Go for it'' Op het bureau zal niet iedereen blij zijn met zijn vertrek. Mijn chef zal je een vreugde dansje zien doen. Maar de jongens waar hij mee samen werkte zullen het wel jammer vinden. " Weten ze op het bureau er al van?'' informeerde ik voorzichtig.

Tom

''Echt? '' Vraag ik en kijk haar aan met mijn donkere ogen. '' Dat denk ik ook niet. Ik heb het met de jongens prima naar mijn zin, maar ik denk dat mijn nieuwe baan me meer ligt. '' merk ik met een korte glimlach op. Dit klinkt zo menselijk. '' Nee. Nog niet. Ik ga er morgen met mijn/jouw chef overleggen, al denk ik niet dat hij zal klagen. '' merk ik grinnikend op.

Sam

" Ja echt'' Ik schonk hem een lieve glimlach. " Ik wil dat je doet waar jij gelukkig van wordt, en als dat het worden van arts is. Dan wil ik dat je daar voor gaat'' Ik grinnik even kort '' Ik denk niet dat ie heel moeilijk gaat doen nee.''

Tom

''Ik ben blij om dat te horen. '' merk ik glimlachend op. '' Ik zal het morgen met hem bespreken. Ik ben benieuwd. '' Ik spoor mijn merrie aan tot een drafje en daarna een handgalopje. Laten we maar eens wat gaan doen.

Sam

Instemmend knikte ik en reed rustig achter Tom aan. Het was voor mij een tijdje geleden dat ik had gereden. Dus ik was erg blij met het zeer brave bruine ruintje wat ik mocht lenen. Het was heerlijk buiten, het zonnetje scheen en aan de lucht was geen wolkje te bekennen.

Tom

Ik had gedacht dat ze slechter zou zijn, maar het valt me reize mee. Ze weet de ruin zonder moeite rond te sturen en blijft netjes zitten. Al snel pak ik er een galopje bij en kijk even achter me om te zien of alles nog steeds goed gaat. Mijn merrie schudt ongeduldig met haar hoofd. Ze wilt hard. Ze mag hier altijd hard. En dat weet ze.

Sam

Na mate de rit vorderde kreeg ik steeds meer het vertrouwen terug. Het was duidelijk aan tom z'n merrie te zien dat het haar te langzaam ging. " Tom, ga maar. Ik red het wel'' gaf ik aan en wachtte tot hij zou versnellen.

Tom

Als Sam me vertelt dat ze zich wel red, laat ik de teugels vieren en ben ik binnen een oogwenk vertrokken. Enkele honderden meters laat ik haar gaan, maar neem haar dan terug. We hoeven geen blessures op te lopen. Ik ga weer stappen en wacht geduldig tot Sam weer bij ons is. "En hoe vind je dat, na al die jaren weer op een paard?"

Sam

De dag na het heerlijk bosritje stond ik s'ochtends op met een flinke dosis spierpijn. Helaas had ik extra veel papier werk op het bureau waardoor ik wat ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer wiebelde. Mijn partner Nick zat wat geamuseerd te lachen vanachter zijn computer. " Wilde nacht gehad Quartez?'' zei hij spottend. " Je moest eens weten'' merkte ik op met een schuine glimlach op mijn gezicht. Met een diepe zucht stortte ik mij maar op de stapel met dossiers die voor mij lagen. God wat haatte ik dit zeg.

Nick

Ik grijns even kort als ze nog daadwerkelijk antwoord op mijn schuine opmerking. "Ik heb gehoord dat je vriendje ontslag neemt, klopt dat? Kan van Houten hem niet meer uitstaan?"

Sam

Kort keek ik even op van mijn werk '' Nee eerder andersom'' zei ik lachend en ging rustig weer verder. " Tom heeft al van kinds af aan de droom om arts te worden. Hij heeft er zelfs voor gestudeerd en cum laude geslaagd maar het is er helaas nooit van gekomen. Het bleef maar aan hem knagen dus nu gaat hij zijn droom verwezenlijken'' legde ik uit. We wilde geen roddels o.i.d op het werk dus we vertelde maar gewoon de waarheid.

Nick

Ik luister in stilte naar haar uitleg terwijl ik wat dossiers doorkijk. "Dat klinkt ambitieus. Sommige mensen hebben eenmaal alles mee. Hij lijkt me een slimme jongen. Het is goed van hem dat hij zijn droom najaagt. " ben ik het met haar eens.

Tom

Ik stap net van Houtens kantoor uit. Mijn ontslagpapieren zijn ingediend en aangezien de beste meneer me liever kwijt dan rijk is, hoef ik alleen deze dag nog af te maken. Ik loop het kantoor door naar Sams afdeling en werkplek. Ik klop op de deur die al open is en leun ninchalant tegen de deurpost aan. Om ons heen valt het direct stil, maar mijn donkere intense ogen richten zich maar op een punt en dat is Sam.

Sam

" Speaking of the devil'' zei ik lachend en keek op van mijn werk naar Tom die heerlijk nonchalant in de deuropening geleund stond. " hoe ging het lieverd? Gaat hij de vlag uithangen?'' grapte ik en rolde bij mijn bureau vandaan om vervolgens met moeite op te staan. Nicks gegrinnik volgde waarna hij een nietmachine naar zijn hoofd gegooid kreeg.
'

Tom

Ik glimlach even kort. Ik hoorde de twee al over me praten. "Prima. Ik hoef vandaag alleen af te maken en dan is van Houten van me af." Merk ik wat droogjes op. "Dus om vijf uur gaat inderdaad de vlag uit. " ik grijns even kort als Sam de nietmachine goed gegooid heeft en het ding tegen Nick aanknalt. Never underestimate a woman.

Sam

" Score'' roep ik blij en blaas een handkusje naar Nick '' Sorry Nicky'' zei ik lachend en liep naar Tom toe. '' Zullen wij ergens gaan luchen? Want ik rammel'' daarna begroette ik hem met een korte kus. '' We hebben vandaag toch alleen bureau dienst dus veel spannends gaat er niet gebeuren vandaag''

Tom

"Uitstekend plan." Merk ik op en laat haar voorhaan als ze de deur uitloopt en loop achter haar aan. Sam is in het xentrum bekender dan ik, dus laat ik haar een geschikte lunchplek kiezen. . Zij is immers de enige die luncht. Als we zitten en zij besteld heeft, kijk ik haareven aan.

Sam

In het centrum zat een kleine bistro, waar je zo aan voorbij zou lopen. Het was een onopvallende zaak maar de eigenaren waren zo ongelofelijk vriendelijk en gastvrij. En ze verkochten de heerlijkste broodjes. Al snel had ik mijn keus gemaakt en nipte af en toe aan mijn latte. " Hoe staat het met je sollicitatie bij het ziekenhuis? Wanneer mag je weer op gesprek?'' vroeg ik aan Tom die al de gehele tijd ongegeneerd naar me heeft zitten staren.

Tom

Ik knipper even met mijn ogen als ze tegen me begint te praten. Ik geloof dat ik even in gedachten verzonken was. '' Morgen. Als dat gesprek positief verloopt, mag ik de week daarop begonnen. Ze hebben enorme handen te kort dus ze willen er geen gras overheen laten groeien. '' merk ik met een korte glimlach op. Ik richt mijn donkere ogen even kort op de serveerster die haar ogen niet van me af kan houden.